Günümüzde ebeveynlik kavramı çocuk yetiştirme tutumunda mükemmellik ile eş değer tutulmaktadır. Sosyal yaşam içerisinde belirlenen davranış kalıpları, yaşam tarzı her anne baba için çocuğunu en uyumlu şekilde yetiştirip adapte olmasını istediği standartlar olarak algılanmaktadır. ‘Çocuğum için her şeyin en iyisini yapmalıyım düşüncesi’ ebeveynleri çocuklarını tanımaktan ve iletişim kurmaktan kaçınmalarını sağlıyor. Bu düşüncenin oluşmasını sağlayan temel faktörlerden biri de ebeveynlerin kendi mizaçları ve karakter yapıları ile çocuklarının mizaç ve karakterine yabancı olmalarıdır. Çocuğun bireysel farklılıklarına, istek ve arzularına dikkat etmeden ebeveyni tarafından planlanmış bir programa aktif olarak katılması beklenilmektedir. Bununla beraber yapılan bazı araştırmalar sonucunda çocuk gelişimini olumlu ve olumsuz yönde destekleyen bazı ebeveyn tutumlarını gruplandırılmıştır. Bunlar sırasıyla otoriter anne baba tutumu, ilgisiz ve kayıtsız anne baba tutumu, serbest anne baba tutumu, dengesiz ve kararsız anne baba tutumu, koruyucu anne baba tutumu, mükemmeliyetçi anne baba tutumu, demokratik anne baba tutumu ve izin verici anne baba tutumudur. Fakat çocuk gelişimine olumlu yönde katkı sağlayacak ebeveyn tutumunu sergilemekten ziyade önemli olan ebeveynin mizaç eğilimine yakın olan ebeveyn tutumunu sergilemesi ve bunu da çocuğunun mizacı, ihtiyacı ile paralel olmasıdır. Çünkü her insanoğlu biriciktir, davranış, düşünce kişilerin mizacına ve karakter yapılarına göre doğuştan gelen ve çevresel etkenlerle düzenlenmektedir. Her ebeveyn ve çocuğu ayrı bir ilişki dinamiğine sahiptir ve bu ilişki dinamiğinde mizaç tipleri temel role sahiptir.

Makalenin tamamını görebilmek için lütfen tıklayınız